Pojęcie „metoda uprawy” w przypadku uprawy roślin konopi indyjskich jest bardzo szeroko stosowane. Z jednej strony obejmuje ono sposób uprawy roślin w ziemi, hydroponikę, aeroponikę oraz uprawy chemiczne lub organiczne. Z drugiej strony termin ten może być również stosowany w odniesieniu do manipulowania wzrostem roślin.
W świecie uprawy roślin marihuany mówimy tutaj o treningu roślin, czyli trenujemy roślinę w taki sposób, aby rosła inaczej niż normalnie robiłaby to sama z natury.
Metody Uprawy Roślin Marihuany
Zasadniczo w treningu roślin konopi wyróżnia się dwa warianty: high stress trening (HST), czyli trening z wysokim stresem dla roślin, oraz low stress trening (LST), czyli trening z niskim stresem. Nawet jeśli brzmi to dziwnie, roślina, a zwłaszcza roślina marihuany może być zestresowana. Jednak w przeciwieństwie do ludzi rośliny reagują na stres zmienionym wzrostem, a rodzaj stresu ma tutaj ogromne znaczenie. Stres wywołany przez metodę HST lub też LST może mieć pozytywny wpływ na wzrost roślin, ale z kolei stres spowodowany gwałtownymi zmianami temperatur jest dla roślin szkodliwy i zwykle kończy się całkowitym zatrzymaniem wzrostu lub poparzeniem.
Co to Jest High Stress Training (HST)?
Trening HST polega na celowym uszkodzeniu rośliny w celu manipulowania jej wzrostem. Ale, jak wiadomo, rośliny konopi są bardzo wrażliwe i należy tutaj zachować ostrożność, ponieważ tylko ograniczona ilość wyrządzonych roślinie szkód może przynieść pozytywne skutki, a zbyt duża ich ilość może spowodować zahamowanie wzrostu. Dlatego też HST jest raczej przeznaczony dla doświadczonych hodowców i nie należy go stosować u szczepów automatycznie kwitnących.
Trening HST jest nieco bardziej intensywną formą treningu roślin. Polega ona na przycinaniu i celowym uszkadzaniu rośliny, aby poprawić jej wzrost. Uważa się, że stosowanie takiej formy treningu zwiększa produkcję THC i CBD przez rośliny konopi oraz poprawia ich ogólną wydajność. Ogólna idea tej metody jest taka, że wykorzystuje naturalną reakcję rośliny na zagrożenia.
Dzięki HST można znacznie zwiększyć wydajność roślin, ponieważ daje ta metoda daje możliwość wytworzenia kilku topów, czyli głównych pąków, lub dostarczenia roślinom znacznie większej ilości energii.
Roślina marihuany, w momencie, kiedy czuje się zagrożona lub zostanie zraniona, wytwarza trychomy i związki kannabinoidowe, które poprawiają jakość i moc rośliny. Metoda HST może być nieco bardziej skomplikowana niż LST, co nie jest zaskakujące, w końcu high stress training polega na uszkadzaniu rośliny, a nie tylko na wyginaniu jej łodyg. Dlatego, jeśli rośliny nie są w dobrym stanie i nie są zdrowe, takie rany mogą mieć odwrotny skutek do zamierzonego. Metodę tę należy również stosować w fazie wegetatywnej, gdy roślina jest młoda i zdrowa.
Screen Of Green (ScrOG)
Najlepszym przykładem treningu HST jest metoda screen of green (w skrócie ScrOG). Ta metoda uprawy jest połączeniem toppingu, czyli lekkiej odmiany mainliningu, a także lollipoppingu.
Screen of green polega na toppingu lub fimmingu roślin w celu wytworzenia większej liczby pędów. Podobnie jak w mainliningu, pędy są przywiązywane, w tym przypadku do siatki umieszczonej nad roślinami. Powoduje to zwiększenie powierzchni roślin, zatrzymanie wzrostu do góry i zmuszenie roślin do wzrostu poziomego. Aby później maksymalnie wykorzystać cały wachlarz z pąków, stosuje się metodę lollipoppingu i usuwa wszystkie pędy znajdujące się pod siatką.
Topping
Topping jest jedną z najbardziej znanych i lubianych metod HST. Jest ona niezwykle prosta w wykonaniu i bardzo skuteczna, jeśli jest wykonana prawidłowo. Polega ona na tym, że całkowicie odcina się wierzchołek pędu głównego, około 1-2 cm poniżej pędu. Najpierw jednak główny pęd musi mieć wytworzone 4 węzły, czyli usuwamy wszystko powyżej 3 węzła. Spowoduje to znaczne spowolnienie wzrostu i skierowanie całej energii na regenerację miejsca cięcia i na produkcję pędów pod nim.
Energia, którą roślina wytwarza w postaci hormonu wzrostu powoduje dodatkowo powstawanie dwóch nowych pędów głównych, po lewej i prawej stronie miejsca cięcia. Trochę jak mityczna Hydra. Topping można powtarzać przez cały okres wegetatywny, tworząc obfite boczne topy. Krótko mówiąc, roślina staje się bardziej krzaczasta, ma więcej kwiatów i nie rośnie zbyt wysoko, umożliwiając dostęp światła do niżej znajdujących się pędów oraz jego większą penetrację.
Topping można też połączyć z mainliningiem (mainfoldingiem), a ta metoda jest opisana poniżej.
Fimming (FIM)
Fimming jest bardzo podobny do toppingu. Termin ten pochodzi z języka angielskiego i oznacza „Fuck I missed”, czyli tyle co „cholera, nie trafiłem”. Dokładniej rzecz ujmując, ten rodzaj treningu roślin powstał w wyniku niedbałego ich przycinania.
Fimming polega na odcięciu tylko 75% nowego pędu, pozostawiając jego resztę, czyli 25% i tak samo, jak w przypadku toppingu, zmuszając roślinę do rozpoczęcia procesu regeneracji. Interesujące w tej metodzie jest to, że w wielu przypadkach roślina uwalnia tyle hormonów wzrostu, że jest ona w stanie wydać nawet 4 nowe pędy.
Jest to jednak bardzo trudna w przeprowadzeniu metoda i polecana nie tylko dla tych, którzy są doświadczenia, ale i również dla tych, którzy mają bardzo spokojną rękę. Bardzo łatwo można tak uszkodzić roślinę, że nic z niej nie wyrośnie.
Topping i fimming należy stosować tylko w fazie wzrostu i należy przeprowadzać je bardzo ostrożnie. Teoretycznie można przycinać nie tylko pęd główny, ale także pędy boczne. Jednak rośliny marihuany są tak delikatne, że nie należy robić zbyt dużo rzeczy na raz lub zbyt często, ponieważ z każdym przycięciem faza wzrostu się wydłuża lub całkowicie zatrzymuje, aby roślina mogła się zregenerować.
Lollipopping
Termin lollipopping pochodzi od wyglądu trenowanych w ten sposób roślin. Metoda ta polega na usunięciu wszystkich dolnych pędów, które nie otrzymują wystarczającej ilości energii lub światła przez górne pędy. Zwłaszcza po rozpoczęciu kwitnienia pędy te nie osiągną znaczących rezultatów – są to tak zwane popcorn-buds, czyli popcorny. Mimo braku znacznych efektów, pąki te pozbawiają roślinę energii, którą równie dobrze mogłaby ona zużyć na produkcję górnych, dobrze oświetlonych pędów.
Z tego powodu w późniejszych tygodniach wzrostu i przed rozpoczęciem kwitnienia usuwa się dolne pędy boczne. Należy jednak robić to stopniowo, ponieważ zbyt wiele tak gwałtownych ingerencji w roślinę grozi zahamowaniem jej wzrostu. Kiedy wszystkie dolne pędy i liście zostaną usunięte, roślina będzie wyglądała bardzo podobnie do lizaka (lollipop) i będzie kierowała całą swoją energię w górne pędy.
W okresie kwitnienia należy też od czasu do czasu kontrolować łodygę rośliny, gdyż nieraz pojawiają się tam nowe, mniejsze pędy, które należy usunąć, zanim staną się zbyt duże i tym samym będą powodowały większe szkody przy ich usuwaniu. W ten sposób zapewnia się dobry przepływ energii, a kwiaty stają się większe i gęstsze.
Mainfolding / Mainlining
Mainfolding i mainlining to jedna i ta sama metoda, chociaż niektórzy uważają, że nieco się od siebie różnią. Jednak na samym początku należy powiedzieć, że jest to bardzo silna ingerencja w rozwój rośliny, która może znacznie wydłużyć czas jej wzrostu i powinna być wykonywana tylko przez doświadczonych hodowców.
Czekamy, aż roślina w fazie wzrostu utworzy około 5-6 węzłów (węzłów liściowych), a następnie radykalnie odcinamy wszystko aż do trzeciego węzła. Na trzecim węźle mamy dwie gałęzie, jedną po prawej stronie, a drugą po lewej stronie. Tych gałęzi nie odcinamy, tylko je zostawiamy. Poniżej trzeciego węzła usuwamy wszystkie pędy i liście.
Pozostaje więc długa, goła łodyga, przypominająca literę Y, której górne ramiona to dwa pędy trzeciego węzła. Pędy te podwiązujemy w dół do doniczki za pomocą drutów lub sznurków, czyli wyginamy je tak, aby uzyskać literę T. Ale trzeba to robić bardzo ostrożnie, ponieważ na tym etapie wzrostu pędy bardzo szybko się łamią.
Głównym celem jest stworzenie na roślinie symetrii, co ma doprowadzić do równomiernego rozprzestrzeniania się energii, składników odżywczych oraz hormonów roślinnych, no i oczywiście zmaksymalizować plon oraz jego moc.
Supercropping
Z jakiegoś powodu ta metoda wydaje się być nieco sadystyczna. Jeśli więc jesteś emocjonalnie przywiązany do swoich roślin, to może być tak, że jednak nie wybierzesz tej metody. Jeśli jednak jesteś hodowcą, który nie ma skrupułów, jest to dobry sposób na poprawę wydajności i jakości plonów. Tą metodę również należy stosować w fazie wegetatywnej, kiedy rośliny mogą się zregenerować.
Supercropping polega na delikatnym uszkadzaniu wewnętrznej tkanki macierzystej rośliny, bez nadmiernego uszkadzania jej zewnętrznej powłoki. Najprostszym sposobem na uzyskanie takiego efektu jest ściskanie łodyg między dwoma palcami tak, aby je zmiażdżyć, lekko nadłamać, ale żeby nie oderwać ich całkowicie, po czym przewracamy tą łodygę na bok i ją mocujemy sznurkiem bądź drucikiem, aby nie odpadła. To trochę jak rozerwanie tkanki mięśniowej, która odrasta ze zbliznowaceniem. Celem tej metody jest, tak jak w powyższych sposobach, żeby pędy rośliny rosły na bok, a nie do góry.
Podsumowanie
Wspaniałą rzeczą w treningu LST oraz HST jest to, że można je ze sobą łączyć, pod warunkiem, że nie wyrządzimy roślinie zbyt wielu szkód na raz. Dzięki treningowi można kontrolować nie tylko wzrost wysokości roślin, co może być szczególnie przydatne w pomieszczeniach z ograniczoną powierzchnią uprawy czy w growboxach, ale jednocześnie można zwiększyć plony roślin i uzyskać znacznie większą moc pąków.
Jednak początkujący growerzy zawsze powinni zaczynać od treningu niskiego stresu, czyli metod LST, aby zapoznać się i nabrać wprawy w manipulacji wzrostem roślin konopi indyjskich. Do tego dochodzi fakt, że każda odmiana inaczej reaguje na określone metody treningowe: niektóre z nich mogą w pełni rozwinąć swój potencjał tylko poprzez trening, inne zaś mogą bardzo negatywnie reagować na trening i przestać rosnąć lub zacząć tworzyć różne mutacje.
